De Kroeg

Ik ben al een paar jaar bezig met het schrijven van een wat langer verhaal (de term "boek" gaat me vooralsnog wat ver). Hierbij post ik graag een stukje van een van mijn concept-schrijfsels. Ik ben benieuwd of het prettig leest en of het een beetje vermaakt. Daarnaast zullen de VB'ers die dit lezen er misschien wel een en ander in herkennen, maar ik heb expres geen echte namen gebruikt. In principe is het "semi-autobiografische fictie".

De Kroeg [concept]

“David!”

Ik schrik op van mijn bureaustoel. Kennelijk ben ik ingedommeld tijdens het lezen van de notulen van de bestuursvergadering. Blijkbaar is mijn hulp beneden gewenst.

“David, Levi vraagt of je even kan bijspringen! Er komen net een stuk of 40 dronken mensen van een of ander kerstdiner binnen en Marcel is net roken. En je weet hoe Marcel is, dan is het sneller om…”

“Ja ja, ik snap het”, zeg ik. 

Ik pak een werkshirt uit de kast en snel naar beneden. Dan moet de knop altijd wel even om. Van kantoorwerk, besluitvorming, consensus en de dilemma’s van potentiële prijsverhogingen in één keer omschakelen. Hop, de trap af en ik draai de bocht om. Van stilte naar chaos in tien seconden. Een Formule 1-auto is er niks bij.

Levi knikt me vriendelijk toe, terwijl hij een glas cola inschenkt voor een van de gasten. Ik denk niet dat er kortere knikjes mogelijk zijn dan deze. Als ik net op het verkeerde moment met mijn ogen had geknipperd had ik het gemist. Het doet me wel goed natuurlijk, zelfs zo’n minuscule vorm van erkenning. Ik ben daar erg gevoelig voor.

Ik zet mijn standje barmanneritus aan en vraag vriendelijk of de aangeschoten dame ijs in haar Baileys wil. Ze kijkt me wat verward aan. Ze heeft al betaald, dus ik doe gauw één ijsklontje in haar tumbler, zet het glas voor haar neer en ga snel naar de volgende gast. Of hij bier mag voor het stapeltje muntgeld dat hij in mijn handen laat vallen. Tuurlijk, ik schat snel af dat het ongeveer 10 euro is en ik begin de Amsterdammertjes te vullen. Ik mats hem en rond het af op zeven stuks. Hij lijkt meer dan tevreden.

Marcel komt weer binnen.

Hij kijkt wat verward om zich heen waar al die mensen vandaan komen, tapt een fluitje, schuimt hem af en zet hem neer voor Mart, die al een tijdje aan het korte stuk van de bar zit. Hij is een van de weinige fluitjesdrinkers die er nog zijn. Kennelijk heeft Marcel  op het terras zitten dromen, want De Kroeg heeft maar één ingang en daar zijn al deze mensen toch echt langs binnen gekomen.

“Redden jullie het weer?”, vraag ik dan maar.

Levi knikt, een bijna onmeetbaar langere tijdsperiode dan het vorige knikje. Ik neem weer de trap naar boven. Mijn eigen getapte biertje – kennelijk toch een gewoonte als ik aan het tappen ben – zet ik naast mijn computer. Toch nog maar even doorwerken. De bestuursvergadering zit me nog dwars. 

(te be continued...)